Misschien moet ik even kappen met cynisch zijn, in ieder geval tegenover bepaalde mensen. Soms sta ik zelf versteld van hoe cynisch ik ben. Voor degenen die niet weten wat ''cynisch zijn'' inhoudt, het houdt min of meer in dat je niet gelooft in het goede van de mens. Voor meer informatie kan je dit even lezen.
Ik ben heel vaak gemeen tegen mensen, niet dat je er wat van zal merken, maar ik denk vaak gemene dingen over ze. Zo is er een bepaalde persoon, ik noem liever niet zijn naam of wat dan ook, maar hij gaat in ieder geval met onze familie om. Toen ik hem voor de eerste keer zag dacht ik: ''Jezus wat een loser, kijk hoe hij er ook uit ziet. Het is allemaal gewoon kansloos''. En mijn afkeer voor hem bleef eigenlijk maar groeien, iedere keer dat ik het over hem had, was het dan altijd heel negatief. Hij vroeg mij een week of twee terug of ik hem kon helpen met het aansluiten van zijn webcam, ik had meteen zoiets van ''Jezus dat ga ik dus echt niet doen'' en ik deed het ook niet en bedacht een smoes. Ik bleef hem ontlopen en praatte gewoon niet met hem, maar dat was eigenlijk allemaal omdat ik hem maar lomp vond. Mijn broertje zei op een gegeven moment van ''Weetje, je doet wel heel bitter, je praat altijd slecht over hem, doe eens normaal man. Hij heeft toch niks gedaan''. En toen, zei een klein stemmetje in mijn hoofd ''Waarom doe je eigenlijk zo?''.
Het liet mij nadenken. Waarom ben ik zo cynisch? Waarom geloof ik niet dat mensen goed kunnen zijn? Waarom haat ik eigenlijk zo een beetje alles en iedereen? Vele vragen, antwoorden had ik wel min of meer. Ik zal nu eigenlijk een denkproces van mij zwart op wit zetten. Ik geloof eigenlijk dat mensen altijd een motief hebben, dat ze altijd wat van je moeten. Waar ik werk, zie ik ook telkens mensen die wat van mij moeten. Als ze dan ineens een keertje vriendelijk doen, is het omdat ze wat van mij moeten. Stelt me best teleur, dat mensen alleen normaal kunnen doen als ze wat van je moeten. Ik klink nu trouwens als iemand die helemaal alleen en depressief is, maar dat is niet zo hoor, ik ben gewoon met iemand, dus eenzaam ben ik zeker niet. Het is moeilijk om uit te leggen, maar dat cynische gedoe is slechts een denkwijze. Maar oke, even verder. Soms heb ik het mis, soms zijn mensen gewoon heel aardig en dan denk ik heel slecht over ze. Als dan blijkt dat het gewoon hele goede personen zijn, dan doet het mij wel pijn. Dan denk ik: ik had vooroordelen en trok nare conclusies, maar ik zat fout, heel erg fout. Dat doet mij erg pijn, vervolgens denk ik: waarom moest ik over ze oordelen voordat ik iets wist? Ik zou het ook niet fijn vinden als dat mij overkwam. Overigens oordelen mensen ook heel vaak over mij, dan denken ze dat ik een of andere straatjoch ben, maar zodra ik praat, denken ze wel anders. Iets te gearticuleerd om een straatjoch te zijn.
Ik heb dus een soort dualistische strijd in mij. Aan de ene kant vind ik het geweldig om cynisch te zijn en te doen, je komt er wel ver mee, al zeggen mensen van niet. Kom op, sommige geweldige schrijvers zijn cynisch! En aan de andere kant vind ik het fout dat ik zo cynisch ben, telkens als ik fout zit, denk ik: moet dit wel? Zo gemeen zijn, zo slecht over iemand denken...het is toch onnodig? Dan denk ik na, probeer ik dingen te overwegen en mijn houding te veranderen, maar het is het niet waard. Cynisch zijn vormt een soort krachtveld om je heen, een sterke krachtveld en het voedt je, wat heerlijk is. Ik heb helaas niet het dualistische strijd-gedeelte goed kunnen verwoorden, maar sommige dingen gaan gewoon niet zo makkelijk als je plant in je hoofd natuurlijk.
Overigens heb ik de webcam van die man nog steeds niet geïnstalleerd, misschien zou ik het wel moeten doen. Hij is ook gewoon een persoon die probeert te leven en goed probeert te doen (dat denk ik, dat weet ik dus niet zeker, aldus mijn cynische kant). Waarschijnlijk denk je nu: wat maakt die webcam nou weer uit? Maar het gaat om mijn afkeer voor hem, door iets voor hem te doen, onderdruk ik de afkeer.
Cynisch zijn heeft voor- en nadelen, het laat je heel vaak nadenken en zorgt voor motivatie. Ik wil niet eindigen zoals anderen waar ik slecht over denk. Ik wil beter zijn, veel beter, zodat anderen niet op dezelfde manier kunnen denken zoals ik over hen denk. De gedachte van succes stroomt door mijn aderen, de vastberadenheid is er. Het nadeel is gewoon dat mijn geweten mij soms lastig blijft vallen en zoiets heeft van ''stop nou eens''. Over mijn geweten gesproken, ik hoor niet zoveel meer van hem! Da's goed nieuws ja.
Mocht je nu denken ''zo cynisch ben je niet'', het is maar dat ik je niet kon toelaten in mijn hoofd, anders had ik je wel een aantal dingen kunnen laten horen/zien/voelen die je op andere gedachten zouden brengen.
