Misschien moet ik even kappen

Misschien moet ik even kappen met cynisch zijn, in ieder geval tegenover bepaalde mensen. Soms sta ik zelf versteld van hoe cynisch ik ben. Voor degenen die niet weten wat ''cynisch zijn'' inhoudt, het houdt min of meer in dat je niet gelooft in het goede van de mens. Voor meer informatie kan je dit even lezen.

Ik ben heel vaak gemeen tegen mensen, niet dat je er wat van zal merken, maar ik denk vaak gemene dingen over ze. Zo is er een bepaalde persoon, ik noem liever niet zijn naam of wat dan ook, maar hij gaat in ieder geval met onze familie om. Toen ik hem voor de eerste keer zag dacht ik: ''Jezus wat een loser, kijk hoe hij er ook uit ziet. Het is allemaal gewoon kansloos''. En mijn afkeer voor hem bleef eigenlijk maar groeien, iedere keer dat ik het over hem had, was het dan altijd heel negatief. Hij vroeg mij een week of twee terug of ik hem kon helpen met het aansluiten van zijn webcam, ik had meteen zoiets van ''Jezus dat ga ik dus echt niet doen'' en ik deed het ook niet en bedacht een smoes. Ik bleef hem ontlopen en praatte gewoon niet met hem, maar dat was eigenlijk allemaal omdat ik hem maar lomp vond. Mijn broertje zei op een gegeven moment van ''Weetje, je doet wel heel bitter, je praat altijd slecht over hem, doe eens normaal man. Hij heeft toch niks gedaan''. En toen, zei een klein stemmetje in mijn hoofd ''Waarom doe je eigenlijk zo?''.

Het liet mij nadenken. Waarom ben ik zo cynisch? Waarom geloof ik niet dat mensen goed kunnen zijn? Waarom haat ik eigenlijk zo een beetje alles en iedereen? Vele vragen, antwoorden had ik wel min of meer. Ik zal nu eigenlijk een denkproces van mij zwart op wit zetten. Ik geloof eigenlijk dat mensen altijd een motief hebben, dat ze altijd wat van je moeten. Waar ik werk, zie ik ook telkens mensen die wat van mij moeten. Als ze dan ineens een keertje vriendelijk doen, is het omdat ze wat van mij moeten. Stelt me best teleur, dat mensen alleen normaal kunnen doen als ze wat van je moeten. Ik klink nu trouwens als  iemand die helemaal alleen en depressief is, maar dat is niet zo hoor, ik ben gewoon met iemand, dus eenzaam ben ik zeker niet. Het is moeilijk om uit te leggen, maar dat cynische gedoe is slechts een denkwijze. Maar oke, even verder. Soms heb ik het mis, soms zijn mensen gewoon heel aardig en dan denk ik heel slecht over ze. Als dan blijkt dat het gewoon hele goede personen zijn, dan doet het mij wel pijn. Dan denk ik: ik had vooroordelen en trok nare conclusies, maar ik zat fout, heel erg fout. Dat doet mij erg pijn, vervolgens denk ik: waarom moest ik over ze oordelen voordat ik iets wist? Ik zou het ook niet fijn vinden als dat mij overkwam. Overigens oordelen mensen ook heel vaak over mij, dan denken ze dat ik een of andere straatjoch ben, maar zodra ik praat, denken ze wel anders. Iets te gearticuleerd om een straatjoch te zijn.

Ik heb dus een soort dualistische strijd in mij. Aan de ene kant vind ik het geweldig om cynisch te zijn en te doen, je komt er wel ver mee, al zeggen mensen van niet. Kom op, sommige geweldige schrijvers zijn cynisch! En aan de andere kant vind ik het fout dat ik zo cynisch ben, telkens als ik fout zit, denk ik: moet dit wel? Zo gemeen zijn, zo slecht over iemand denken...het is toch onnodig? Dan denk ik na, probeer ik dingen te overwegen en mijn houding te veranderen, maar het is het niet waard. Cynisch zijn vormt een soort krachtveld om je heen, een sterke krachtveld en het voedt je, wat heerlijk is. Ik heb helaas niet het dualistische strijd-gedeelte goed kunnen verwoorden, maar sommige dingen gaan gewoon niet zo makkelijk als je plant in je hoofd natuurlijk.

Overigens heb ik de webcam van die man nog steeds niet geïnstalleerd, misschien zou ik het wel moeten doen. Hij is ook gewoon een persoon die probeert te leven en goed probeert te doen (dat denk ik, dat weet ik dus niet zeker, aldus mijn cynische kant). Waarschijnlijk denk je nu: wat maakt die webcam nou weer uit? Maar het gaat om mijn afkeer voor hem, door iets voor hem te doen, onderdruk ik de afkeer.

Cynisch zijn heeft voor- en nadelen, het laat je heel vaak nadenken en zorgt voor motivatie. Ik wil niet eindigen zoals anderen waar ik slecht over denk. Ik wil beter zijn, veel beter, zodat anderen niet op dezelfde manier kunnen denken zoals ik over hen denk. De gedachte van succes stroomt door mijn aderen, de vastberadenheid is er. Het nadeel is gewoon dat mijn geweten mij soms lastig blijft vallen en zoiets heeft van ''stop nou eens''. Over mijn geweten gesproken, ik hoor niet zoveel meer van hem! Da's goed nieuws ja.

Mocht je nu denken ''zo cynisch ben je niet'', het is maar dat ik je niet kon toelaten in mijn hoofd, anders had ik je wel een aantal dingen kunnen laten horen/zien/voelen die je op andere gedachten zouden brengen.

Ongemakkelijk

Ik ben terug, deze keer nuchterder dan ooit. Geen emotionele instabiliteit, geen relatie issues, niks. Gewoon lekker nuchter en helemaal oke. Ik schrijf volgens mij voor het eerst in het Nederlands, ik wilde even checken of mijn Nederlands nog wel goed is gebleven na een jaar studeren in het Engels. Mijn Engels is inmiddels geweldig, als ik mijn oude blogs terug lees schaam ik me wel een beetje om eerlijk te zijn, dat was afschuwelijk.


In de afgelopen maanden was ik niet helemaal afwezig, ik had een aantal (zielige) blogs geschreven, maar vervolgens weer verwijderd. Ik vond het maar niks, al dat zielige, verliefde gedoe. Ik heb onlangs een mentale shampoo gebruikt, ik heb volledige rust in mijn hoofd, ik denk nergens meer aan en maak mij nergens meer  druk om.


Voor degenen die mijn blogs leuk vonden en ze hebben gemist: ik zal jullie eens (proberen) te vertellen wat ik heb gedaan in de afgelopen maanden, niet dat jullie dat per se willen weten, maar wel zo leuk.


Het afgelopen jaar was een emotionele verspilling, ik heb te lang geprobeerd vast te houden aan iets wat uit elkaar hoorde te vallen, alleen heb ik dit recentelijk beseft. Hoe goed iets ook voelt en hoe erg je ook afhankelijk denkt te zijn van iemand, soms moet je het loslaten. Dit soort dingen worden je altijd verteld en je luistert er niet naar (zoals ik niet luisterde, en jij nu ook niet), als je niet luistert, moet je het maar voelen. Liefde en gevoelens zijn tijdelijk, onthoud dat goed. Hoe pijnlijk iets ook lijkt, het gaat altijd over na verloop van tijd, maar alleen zie je dat niet altijd in, of weiger je het in te zien. Ik heb maanden lang als een teef lopen treuren en achteraf denk ik ''ik had al die tijd en moeite ergens anders in kunnen steken''. Overigens gaat het goed op school hoor, heb mijn eerste jaar op het HBO gehaald. Helaas geen P, ik kwam 5 punten te kort (van mijn project, niet mijn schuld, ik zat met idioten in een groepje).


Studeren is ook best geinig, ik keek er nooit naar uit, maar ik heb het best wel naar mijn zin. Ik kan gratis reizen en heb veel vrijheid. Soms zit ik wel 12 uren op school, maar ik voel me toch niet opgesloten, DAT is het verschil tussen het HBO en de middelbare school. Op de middelbare school zat er steeds iemand achter je reet aan, niemand liet je met rust. Op het HBO doet niemand dat, je moet maar voor jezelf zien te zorgen. Maar oke, in het begin was het wel even wennen, ik was 17 en mijn klasgenoten waren 20/21. Die 3/4 jaren maken best veel uit, niet alleen wanneer je meisjes vertelt hoe oud je bent, maar ook qua gedrag. Ik ben iemand die nogal speels en bijdehand is, maar ik ben serieus wanneer het moet, anders zou ik dit jaar ook niet hebben gehaald of course (haha, kijk ik neig toch Engels te typen). Iedereen in mijn klas vond mij heel vreemd, ik praat(te) veel, was bijdehand EN sliep in alle ochtendcolleges. Mensen namen mij niet serieus en begonnen langzamerhand een hekel aan mij te krijgen. Het enige nadeel van alleen zijn is dat je als een loner je tussenuren moet zien door te brengen (wat moeilijk kan zijn als je het hebt over 4 uren), maar anders dan dat weigerde ik mij aan te passen. Heb wel wat vrienden gemaakt door het jaar heen, die mij (volgens mij) wel begrepen. Ik moet zeggen dat studeren wel echt iets is waar je naar kan uitkijken, mits je de juiste opleiding kiest. Ik vind het altijd nog mooi dat ik zoveel heb geslapen op school en het nog steeds heb gehaald (overigens moet ik er wel bij zeggen dat je dan ook alles thuis moet uitvogelen, als je slaapt op school).


Oh, voor ik het vergeet, ik wil jullie een tip meegeven, gewoon gratis. Je kan het meteen toepassen bij alles wat je doet! Ik heb al mijn examens gehaald (het enige wat ik niet haalde was mijn eerste project, wil het er niet over hebben) en dat is mij gelukt met 1 truc. Voordat ik de truc weggeef, kan ik niet genoeg benadrukken hoe belangrijk STUDEREN wel niet is, wat ik nu ga zeggen is slechts een tip (of truc, het is maar hoe je het wilt noemen). Dit is de truc: VASTBERADENHEID. Als jij sterk gelooft dat jij iets kan doen, dan lukt dat ook. Ik heb de moeilijkste examens gehaald, examens die mensen 3 keer hebben moeten herkansen en ALSNOG niet haalden, gewoon door vastberaden te zijn. Ik loog mezelf voor door te zeggen dat ik een examen kon halen, dat bleef ik herhalen. Ik bleef herhalen dat ik het op een of andere manier zou halen. Zó lang, tot ik het werkelijk geloofde. Als je zelfverzekerd bent en met een goed gevoel je examen binnengaat, loopt het waarschijnlijk ook beter af. En zo heb ik dus haast al mijn examens gehaald, MAAR JE MOET OOK GEWOON HEEL GOED LEREN, dit is slechts een extraatje, dat helpt. Stel je ook je cijfer voor, wel realistisch blijven natuurlijk. Voor mijn accounting examen wilde ik een 5,7/5,8 halen, dat was haalbaar voor mij. Vervolgens haalde ik een 5,6, mensen zeiden dat het geluk was, maar ik wist wel beter.


Ah Jezus, wat een smerige scheet, ik stik hier haast.


Ik moet zeggen dat ik in het Nederlands schrijven super awkward vind, ik ben niet meer in staat om sarcasme te uiten in het Nederlands (op schrijfgebied) en daarom prefereer ik ook in het Engels te schrijven. Maar dit deed ik puur om te kijken of ik überhaupt nog wel Nederlands kan schrijven, want het is behoorlijk achteruit gegaan.


Dag vriendjes en vriendinnetjes, tot de volgende keer.